Czy Wielki Kanion naprawdę jest taki wielki?

Wygląda fajnie, ale w gruncie rzeczy to wielka dziura – jak zwykle Przemek zyskał +10 do celnego komentarza. To żart, ale prawda jest taka, że setki zdjęć Wielkiego Kanionu, które możecie znaleźć w Internecie, albumach, czy prasie pokazują Kanion, ale… nie oddają tego, jak wygląda w rzeczywistości. 

Burgery w Seligman smakowały nieziemsko. Ale już ponownie siedzieliśmy w samochodzie. Słońce zaszło i bezchmurne niebo było coraz ciemniejsze. Absurdalnie prosta i płaska droga przed nami prowadziła gdzieś po horyzont, na którym nie było nic ciekawego. Mimo to jechaliśmy podekscytowani, bo zbliżaliśmy się do Wielkiego Kanionu – miejsca, które jest na listach marzeń wielu ludzi kochających podróże. To był długi dzień. Jeszcze rano byliśmy w Las Vegas, oglądaliśmy Zaporę Hoovera i przejechaliśmy fragment Route 66, a tego wieczoru mieliśmy dotrzeć nad południową krawędź największego kanionu na świecie. Wybaczcie, ale trudno się tym nie ekscytować.

Wiedzieliśmy już, że jak dojedziemy na miejsce, będzie zupełnie ciemno i kolejny raz namiot rozbijemy co najwyżej w światłach samochodowych reflektorów. Mieliśmy rezerwację na dużym kempingu, już na terenie Parku Narodowego Wielkiego Kanionu. W oszałamiającym świetle gwiazd, które utworzyły nad nami mrugającą kopułę wypiliśmy piwo i padliśmy w namiocie jak muchy.

Wschód słońca nad Wielkim Kanionem

Realizując wcześniej opracowany plan wstaliśmy o 4:30. Musimy mieć naprawdę dobry powód, żeby wstać tak wcześnie. Ten zdecydowanie taki był. Wstaliśmy na wschód słońca nad Wielkim Kanionem. Co więcej – dopiero wtedy mieliśmy oglądać Wielki Kanion po raz pierwszy. Na zewnątrz było jeszcze ciemno. Poprzedniego dnia przyjechaliśmy już po zmierzchu prosto na kemping, nie mieliśmy jeszcze żadnych map Parku, więc nawet nie wiedzieliśmy dokąd dokładnie jechać. Wiedzieliśmy, w którym kierunku jest South Rim (czyli południowa krawędź) i… jakoś tak w tamtą stronę po ciemku ruszyliśmy. Krążąc niemal w kółko po nieskończonej liczbie amerykańskich skrzyżowań równorzędnych (o tym, co jest w nich wyjątkowego opowiemy w poście o jeździe samochodem po USA) dotarliśmy do jakiegoś parkingu i wysiedliśmy z samochodu.

Doszliśmy do punktu widokowego, stało tam już kilka osób. Kanion był ciemny i niewiele było widać, ale tuż przed wschodem zaczęło się przejaśniać, ściany zostały rozświetlone przez pierwsze promienie słoneczne i Kanion ukazał nam się w całej okazałości. Dopiero słońce nadało mu głębi i zaczęliśmy odczuwać jego ogrom i odległość do przeciwnej krawędzi. Oglądanie Wielkiego Kanionu po raz pierwszy przy wschodzie słońca to genialne przeżycie! Wokół słychać tylko delikatny szum liści poruszanych przez powiewy wiatru i rytmiczny stukot migawek aparatów.

Schodzimy w dół Kanionu!

Usatysfakcjonowani i zadowoleni z tego, że udało nam się wstać, wróciliśmy do „obozu” na śniadanie i postanowiliśmy nie tracić czasu i ruszyć od razu na szlak. Skoro cały dzień spędzaliśmy nad Wielkim Kanionem, to w planie mieliśmy zejście chociaż kawałek w dół i obstawialiśmy 2-3 h wycieczkę. Po konsultacji w Visitor Center pozostaliśmy przy wcześniej upatrzonym szlaku South Kaibab Trail. Złapaliśmy jeden z parkowych shuttle busów, który podwiózł nas na początek trasy i ruszyliśmy zygzakowatym szlakiem w dół. Szło się naprawdę świetnie. Było wcześnie, więc było jeszcze relatywnie chłodno. Mieliśmy dużo sił, w dodatku szliśmy w dół. Już po krótkim odcinku widoki były ciekawe. Kolorowe, warstwowe i prawie pionowe ściany Kanionu z tej perspektywy robiły wyjątkowe wrażenie – nie są to pierwsze ujęcia, które widzi się szukając zdjęć Wielkiego Kanionu w internecie.

Dotarliśmy do punktu widokowego Ooh Aah Point (fantastyczna nazwa, prawda?), gdzie siedząc na kamieniu w towarzystwie chipmunków zjedliśmy drugie śniadanie. Przeszliśmy 1,5 km i 230 m w dół i nogi aż same rwały się, żeby iść dalej. Zeszliśmy jeszcze kilkaset metrów, do kolejnej czerwonej skałki i postanowiliśmy wracać. Tak, jak się spodziewaliśmy powrót był trudniejszy. Wędrując po górach większość sił traci się na wejście, bo zejście jest łatwiejsze i jakoś tak naturalnie rozkładają się siły. Natomiast w kanionie jest odwrotnie, czyli najpierw jest łatwo, a dopiero powrót jest wyzwaniem. W dodatku słońce było wyżej, więc zrobiło się cieplej, co dodatkowo utrudniało marsz. Przemkowi nie przeszkodziło to jednak w liczeniu kroków. Z Ooh Aah Point do krawędzi są 2483 kroki. Widoki jednak wynagrodziły każdy z nich – widać potężną przestrzeń kanionu.

Zmęczeni autobusem wracamy do Visitor Center, stamtąd na kemping idziemy pieszo. To doskonała decyzja – po drodze, na ścieżce pomiędzy rzadkimi drzewami spotykamy wapiti – to nasze pierwsze spotkanie oko w oko w tym zwierzęciem i od razu jest tak blisko! Wapiti, to inaczej jeleń kanadyjski – zamieszkuje między innymi okolice Wielkiego Kanionu. My staliśmy urzeczeni, a on spokojnie skubał trawę spoglądając na nas od czasu do czasu. W takich warunkach to ja mogę oglądać zwierzęta codziennie!

Trasa widokowa wzdłuż South Rim

Na polu namiotowym wskakujemy pod szybki prysznic, bierzemy samochód i ruszamy na widokową trasę wzdłuż South Rim: Desert View Drive. Droga ma około 40 km długości i liczne punkty widokowe po drodze. Zatrzymujemy się na wszystkich, ale warto zauważyć, że Kanion z każdego z nich wygląda podobnie – różne są jedynie detale na pierwszym planie. Trasa kończy się na Desert View Point, przy którym znajduje się także wieża widokowa Desert View Watchtower. W sklepie z pamiątkami w tym miejscu kupujemy piękne dreamcatchery wykonane przez lokalnych rdzennych artystów z pobliskich plemion indiańskich.

Zachód słońca nad Wielkim Kanionem

Wracamy na zachód słońca na Mather Point. W punkcie widokowym jest mnóstwo ludzi. Popełniamy błąd, bo jesteśmy tam tylko kwadrans przed faktycznym zachodem słońca, a (jak pisałam wcześniej) najpiękniej Kanion wygląda podczas ostatniej godziny przed zachodem, kiedy kładą się na nim piękne cienie. Ale po zachodzie chmury nad horyzontem nabierają tak fantastycznych kolorów, że wybaczamy sobie, że nie przyjechaliśmy wcześniej.

Dzień spędzony w 100% pod znakiem Wielkiego Kanionu. Następnego dnia z samego rana ruszamy do Page.